مقدمه: 

در باب دوستی، حرف زیادی برای گفتن وجود دارد ولیکن سوالی که برایم مطرح بود و مرا وا داشت که این مطلب را بنویسم این بود که 

آیا برای ما مهم است که دوستمان کیست؟  

دل نوشت: 

در جهان هستی انسان هایی با افکار و اعتقادات گوناگون و در برخی موارد متضاد با هم وجود دارند.  

حال اینکه دوست انسان باید کسی باشد که بتواند برای او درد دل کند، در سختی ها همراهش باشد و در خوشی ها هم او را شریک کند. 

در نتیجه به نظر می رسد که دو دوست باید حداقل در اصول زندگی کردن، مثل زبان، فرهنگ، دین و اعتقادات و ... یکسان باشند تا بتوانند یکدیگر را درک نمایند. 

اگر نیک بنگریم می توانیم دوستی هایمان را با اعضای خانواده خود شروع کنیم که بهترین نوع دوستی است. 

مشکل اصلی جوانان نسل ما، این است که نمی توانند با خانواده ی خود ارتباط مناسب برقرار کنند (شاید به دلیل غرور جوانی و حس برتری خود نسبت به آنان )، به دنبال دوستی های خارج از حیطه خانواده می روند که در اغلب موارد این دوستی ها به ضرر فرد می باشد.  

طرح سوال: 

آیا صحیح است که خانواده ها بر دوستی های فرزندانشان کنترل داشته باشند؟ 

به نظر شما آیا دوستی با جنس مخالف صحیح است ؟ و اصلا این دوستی چگونه می تواند باشد؟ ( نوع رفتار ها )

( البته این نوع دوستی زاده ی فرهنگ کشورهای غربی است که متاسفانه با اینکه در دین ما یک نوع ناهنجاری به حساب می آید، هم اکنون در جامعه ما خود را به صورت یک هنجار نمایان کرده است. )  

 پ ن نازنین پسر: 

۱- با سلام 

منتظر نظرات ارزشمند شما هستم 

۲- می دانم این مطلب نواقص زیادی دارد که امیدوارم با نظرات سازنده ی شما کامل شود.